| opis: Józefa z Piątkowskich i Zygmunt Leszczyńscy oddali swego syna Janusza ok. 1936 r. do Korpusu Kadetów /KK2/ w Rawiczu. W korpusie tym Janusz Leszczyński przebywał do wybuchu wojny w 1939 r. W maju 1940 r. uciekał od bolszewików (z Pińska ?) do Warszawy, gdzie kolega jego ojca Zygmunta - rotmistrz 9PSK zwerbował go do Związku Walki Zbrojnej. Następnie Janusz Leszczyński wyjechał do Chełma, gdzie zamieszkał u swej ciotki Konstancji Męczyńskiej i pracował w tartaku. Następnie mieszkając w pobliskiej gajówce pracował przy ścince drewna. Z Chełma powrócił do Pińska, gdzie podjął pracę w fabryce (Dukty Tobobol). Na przełomie 1943 i 1944 r. przedostał się wraz z kilkoma kolegami do Warszawy, skąd zostali wysłani jako partyzanci w Góry Świętokrzyskie. Tam służył w Kompanii Zawiszy wędrując lasami od Sandomierza do Kielc.
W czasie Powstania Warszawskiego, jako członek Batalionu Cichociemnego Nurta, przeszedł wraz z partyzantami Pilicę, skąd wycofali się do lasu. Janusz Leszczyński był wówczas w zwiadzie konnym. Brał udział w odbieraniu zrzutów broni, cichociemnych i radiostacji.
Tam spotkał majora Stypiczyńskiego, który służył z jego ojcem u pułkownika Dowbor-Muśnickiego, a syn jego był, podobnie jak Janusz Leszczyński, kadetem. W październiku 1944 r Janusz Leszczyński został wraz z innymi partyzantami zdemobilizowany. Ukrywał się wówczas koło Starachowic. Bo Bożym Narodzeniu wraz z kolega Soroką spotkali przypadkowo na wsi koło Łowicza dziewczynę z Pińska, która zaprowadziła ich do chaty, w której, jak się okazało, zamieszkała babcia, ciotka Hanka i matka Janusza Leszczyńskiego. Janusz umieścił swą rodzinę w Łodzi.
Pod koniec wojny matka Janusza -Józefa z Piątkowskich Leszczyńska - spotkała koleżankę, u której kiedyś mieszkała w Kijowie. Koleżanka ta okazała się żoną dyrektora Szkoły Morskiej w Gdyni. Znajomi umożliwili Januszowi Leszczyńskiemu korepetycje i zdał egzaminy do Szkoły Morskiej w październiku 1944 r. Wówczas niestety zorientował się, że był inwigilowany politycznie przez ówczesne władze polskie i na początku grudnia tegoż roku przeszedł przez „zieloną granicę" do Czechosłowacji, a następnie do Niemiec i przed Bożym Narodzeniem znalazł się w Paryżu. Stamtąd przedostał się do Ankony we Włoszech, gdzie zameldował się u stacjonującego tam oficera polskiego, który dawniej służył w PSK w Grajewie. Ten skierował go do szefa sztabu 2-giej Dywizji Pancernej pułkownika Rudnickiego /jak się okazało był to znajomy rodziców Janusza /. Pułkownik Rudnicki przebywający w Meczerecie przydzielił go do Pułku Ułanów Krechowickich. Janusz Leszczyński wspominał, że odwiedził wówczas Bazylikę w Loretto. Przydzielono go do szwadronu, gdzie szkolono czołgistów. W końcu lipca 1945 r. posłali ich do W. Brytanii, gdzie przebywali w Obozie Dan. Komb. Park /Helmsley/. Wkrótce Janusz Leszczyński wraz z kilkoma AK-owcami został wysłany do obsługi zaopatrzeniowej obozu dla kobiet w Willerby/Hull. Janusz Leszczyński pełnił służbę oficera żywnościowego. Jak wynika z przesłanych rodzinie zdjęć, jeszcze w roku 1946 był zmobilizowany. Ożenił się z Angielką Joan. Miał z nią córkę niepełnosprawną, która zmarła jako kilkuletnia dziewczynka. Urodził im się również syn Stefan Leszczyński /w latach 50-tych/, który ożenił się z Angielką Carol. Ich najstarszy syn Sam urodził się w 1987 r. w W. Brytanii. W roku 1989 Stefan i Carol Leszczyńscy wyjechali, w ślad za teściami, do Perth w Australii. Tam urodziła im się córka Hanach, a po kilku latach (1995 lub 1996) przyszły na świat dwie córki (bliźniaczki).
W roku 2002 Janusz i Joan Leszczyńscy odwiedzili syna w Australii, ale nie uzyskali zgody na stały pobyt ze względu na podeszły wiek. Musieli więc powrócić do W. Brytanii. W roku 2002 Stefan Leszczyński uległ wypadkowi w czasie pracy (upadek z drabiny). W związku z tym musiał przerwać rozpoczęte niedawno studia Business Management. Janusz Leszczyński zamieszkał z żoną w domu opieki w Witby N.Yks., gdzie zmarł w końcu 2004 r. |
