| z opracowania Janusza Umińskiego: MADALIŃSKI KAZIMIERZ JÓZEF (1869-1960), inżynier melioracji.
Urodzony 12 I 1869 w Środzie. Syn Ignacego (ur. 25 IX 1838 w Chlewiskach koło Szamotuł, zm. 13 V 1912 w Śremie, wieloletniego dyrektora Banku Ludowego w Śremie, którego założycielem i prezesem był ks. Piotr Wawrzyniak) i Ludwiki z Kucharskich.
Po ukończeniu gimnazjum studia wyższe odbył na Politechnice w Charlottenburgu (obecnie Technische Universitat w Berlinie-Charlottenburgu) uzyskując tytuł inżyniera kultury (melioracji rolnych). Odtąd kierował pracami melioracyjnymi w majątkach ziemskich i wsiach chłopskich na obszarze całego zaboru pruskiego, głównie jednak na terenie Wielkopolski. W 1908 zamieszkał w Sieradzu, gdzie wraz z inż. Tadeuszem Janickim
prowadził przedsiębiorstwo projektowo-budowlane. W końcu 1919 przeniósł się z rodziną do Śremu, skąd w grudniu 1921 wraz z grupą Wielkopolan przeprowadził się do Bydgoszczy, z którą związał się do śmierci. Prowadził tu własne „Biuro Robót Melioracyjnych i Drogowych koncesjonowane przez Ministerstwo Rolnictwa i Dróg Publicznych na całą Rzeczpospolitą Polską ". Był zarówno wykonawcą tzw. prac rządowych (m. in. w zakresie hydrotechnicznym zbudowanej w latach 1928-33 magistrali węglowej, Oddział I Budowy Kolei Państwowych Herby Nowe - Inowrocław i Bydgoszcz - Gdynia mieścił się przy al. Adama Mickiewicza 2) jak i na zlecenie Zarządu Miejskiego (m. in. odwodnienia: terenów pod budowę Szpitala Miejskiego i Stadionu Miejskiego, fundamentów kościoła pobernardyńskiego (1925), Domu Ociemniałego Żołnierza RP i Związku Inwalidów Wojennych RP u zbiegu ulic ks. Ryszarda Markwarta i 3 Maja (1937-1939), szkoły powszechnej przy ul. Żeglarskiej 67 (1938?). Ostatnią pracą było odwodnienie podziemi hotelu „Pod Orłem" przy ul. Gdańskiej 14, w celu bezpiecznej budowy arkad przy narożniku z ul. Parkową (obecnie zlikwidowanych).
W Bydgoszczy mieszkał kolejno przy ul, ks. Piotra Skargi 7 (ob. nr 14), potem (od 1927) przy ul. Bernardyńskiej 11 (ob. nr 3), następnie przy ul. Jana Zamojskiego 13 (w latach 1938-39) i ul. 20 Stycznia 1920 r. nr 24 (w kamienicy, której właścicielką była żona Wiktoria od 1930), skąd został usunięty przez Niemców w 1940 i zamieszkał przy ul. Nakielskiej 141 (u Józefa Stranza). Odmówił podpisania listy narodowościowej niemieckiej. Po wyzwoleniu miasta powrócił do kamienicy przy ul, 20 Stycznia 1920 r, nr 24, w której zmarł 8 VIII 1960 i został pochowany na cmentarzu parafii p.w. Św. Wincentego a Paulo przy al. Stefana kardynała Wyszyńskiego,
Był żonaty z Wiktorią z Morawskich (ślub w Poznaniu 24 II 1908), córką kupca i restauratora ur. 17 XII 1874 w Gnieźnie, zm. 6 VII 1957 w Bydgoszczy, z którą miał troje dzieci urodzonych w Sieradzu: Zofię (13 IV 1909-3 IV 1910), Marię Ludwikę (ur. 14 VI 1910), zamężną Umińską oraz Kazimierza Jana (ur. 10 III 1912), absolwenta Uniwersytetu Poznańskiego i Wyższego Kursu Dziennikarstwa przy Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu, mgra prawa i ekonomii, dziennikarza, sędziego Sądu Grodzkiego w Bydgoszczy, ppor. Rez. 3 baterii 11 DAK-u, poległego 5 IX 1939 pod Dolną Grupą. |
